Paradise lost

Dit jaar ben ik 65. Een leeftijd waarop een mens meer verleden heeft dan toekomst. Dit gezegd hebbende, het goede nieuws. De wissel is hoe dan ook omgezet maar daarmee rijdt de trein des levens niet op een doodspoor. De tijd van Couperus ligt achter ons. Dingen en mensen kunnen sneller veranderen dan het weer in het hooggebergte. Mijn neefje van 20 heeft in Amsterdam nog meegemaakt hoe Ome Ko in Ome Mo veranderde. Een lettertje. Zoek de verschillen.

Neem Griekenland en de Grieken, de noeste grondleggers van onze Westerse beschaving. Nog niet zo lang geleden door een rechtse Franse minister van Binnenlandse Zaken geprezen als het beste wat de mensheid ooit overkomen is. Vanzelfsprekend fel betwist door de linkse oppositie, maar dat zoeken de Fransen zelf maar uit.

Over Griekenland ben ik bijna mijn hele leven meer dan positief geweest. Vissoep, eilandjes, een prachtige zee en van die witte pittoreske huisjes en kerkjes tegen een fel blauwe hemel. Hier en daar in het weidse panaroma een plukje kaartende oude mannetjes. Zo moet  het Paradijs er ongeveer uitgezien hebben. In een weekend is het beeld als de spiegel van Richard11 in gruzelementen gevallen. De oude, pijprokende drinkebroertjes zijn ontmaskerd als hardcore luiwammesen, die vanaf hun vijftigste, de pensioengerechtigde leeftijd daar, aan het kaarten zijn, terwijl wij - ook voor hen -  de broekriem moeten aantrekken en binnenkort tot onze zeventigste op kantoor zitten.

Een grote schande en dan hebben we het nog niet eens over de ongeboren jeugd van de zeer nabije toekomst. Die kan volgens wetenschappers wel 1000 jaar worden en… zal dus al die tijd met de Grieken moeten leven. Je zou weigeren de baarmoeder uit te kruipen.

Achteraf bezien hadden de oude Romeinen het nog niet zo slecht. De kunst is lang, het leven kort dichtte Horatius. Hoe kort eigenlijk? Daar geeft hij ergens zelf antwoord op:

Venus, bind je de strijd weer aan
die reeds lang was gestaakt? Spaar me, o spaar me toch
Ik ben niet wie ik was als knecht
van de dierbare Cinara. Nu ik al vijftig word
wrede moeder van zoete lust,
moet je mij niet doen buigen onder je zachte bewind;
stram van jaren ben ik, ga heen
waar een jongere man smekend roept om je komst.

Op je vijftigste reeds een oude man, hoe anders tegenwoordig. Wie na zijn zestigste niet aan een tweede of derde leg begint, heeft de boot gemist. Op een mooie zomerdag zie je in het Vondelpark meer mannen van middelbare leeftijd achter de kinderwagen lopen dan jonge vrouwen. Forever Young.  En de toekomstige 1000-jarigen! Hoe zal hun leven en reproductie eruit zien?
Om mee daar mee bezig te houden, voel ik me te oud voor. Wel denk ik dat in China tegen die tijd het 1-kind programma is ingeruild voor de nul-groei.