Een verkoelende bries trekt over het balkonterras van Hotel Residence Inn, Paramaribo. Tevreden reiken Gerard, Nico en ik (Ton Kolsteren) naar de zojuist met acht jaar oude rum ingeschonken glazen. De conversatie kabbelt voort op het rustige tempo dat in de tropen gangbaar is. Hoe we er op komen weet ik niet meer, maar we krijgen het over oude popliedjes. Het eerste singletje en nummers met romantische connotaties. Schielijk vullen we de glazen bij en alle ogen krijgen een glans. Gerard heeft een eigen blog en stelt voor om een bijdrage te schrijven over een popsong die eens erg belangrijk was. Een Proustiaanse queeste naar een verloren jeugd vangt aan. Ik zet in met mijn allereerste aanschaf: Neil Sedaka’s “Oh Carol”.

Oh Carol, I’m but a fool

         Darling I love you

         Though you treat  me cruel

         You’ve hurt me and you make me cry

         But if you leave

         I will surely die!!!!!

Mijn tweede single was Fats Domino’s “When the saints go marching in”. Daarna Bob Luman met “Let’s think about livin’ . De vierde aanschaf was een curieuze: Uncle Satchmo’s Lullaby van Louis Armstrong met het schattige Duitse zangeresje Gitte.  Uit de Duitse film “La Paloma” van 1959 stamt dit ontroerende duet. 

         Ich sage gut Nacht

         I say goodnight

         Ich traüme von dir & I dream of you

Dank Youtube dat je de beelden voor ons bewaard hebt!!!

De dagen dat ik mijn platencollectie begon op te bouwen waren nog verwarrende tijden. Verscheidene invloeden verdrongen zich om mijn identiteit te gaan vormgeven. Er was de overgang van de jaren ’50 muziek. Snackbar Marja (puntzakje friet: 15 cent, een vierkant zakje kostte 25 cent, sauskeus mayo of piccalilly)  in de Jan Evertsenstraat had een jukebox tussen het warme en het koude buffet. Grote jongens met Zündapps compleet met vossestaart  joegen gillende meiden de portieken in, drukten ondertussen met jaloersmakende nonchalance E5 in en dan kwam-i weer: Loyd Price’s ”Rock Personality”.

Ik had een oudere buurjongen, Peter Schotvanger, waar ik grote bewondering voor had. Ik mocht een keer bij hem thuis komen. Peter dronk wodka uit een conische fles van het merk Relsky en draaide muziek van John Coltrane. Hij liet me op pijnlijke wijze voelen dat ik te laat was geboren, dat de jazz onbereikbaar was. Een trots lid van de beatnikgeneratie.  Hij had wellicht gelijk, ook al reisde ik later virtueel Dean Moriarty en Sal achterna over de route 66.

Neen, mijn muziek werd die van de Stones. Niet de Beatles, want die muziek werd zelfs door mijn moeder wel gewaardeerd en dat was de dolksteek voor onze fabfour. Een bondgenoot vond ik in Henk de Vries, mijn beste vriend die helaas te vroeg is overleden. Henk maakte elke woensdag een omweg naar school via de Utrechtse straat. Daar bevond zich toen al Concerto, de platenzaak van Amsterdam. Als service hadden zij vanaf  woensdag de top 20 van Engeland en cashbox top 20 van de VS in de vitrine hangen. Henk hield ons zodoende up-to-date. Het was nog niet zo eenvoudig om de nummers ook echt te horen. Popprogramma’s op de radio waren een zeldzaamheid: je had “Tijd voor teenagers” op de zaterdagmiddag, maar dan moest je nog verdomde snel naar huis fietsen van school om niet een groot deel te missen. En radio Luxemburg natuurlijk, maar dat kostte dan wel weer wat nachtelijke uurtjes.

Popmuziek: een eindeloze reeks herinneringen komt op. Het is een beetje als mijn boekenkast; je kunt er een hele ontwikkelingsgang in terug vinden.

 Here it comes again, that feeling… here it comes again!

Vrienden, kom vul mijn glas nog eens bij!!!

Dit jaar ben ik 65. Een leeftijd waarop een mens meer verleden heeft dan toekomst. Dit gezegd hebbende, het goede nieuws. De wissel is hoe dan ook omgezet maar daarmee rijdt de trein des levens niet op een doodspoor. De tijd van Couperus ligt achter ons. Dingen en mensen kunnen sneller veranderen dan het weer in het hooggebergte. Mijn neefje van 20 heeft in Amsterdam nog meegemaakt hoe Ome Ko in Ome Mo veranderde. Een lettertje. Zoek de verschillen.

Neem Griekenland en de Grieken, de noeste grondleggers van onze Westerse beschaving. Nog niet zo lang geleden door een rechtse Franse minister van Binnenlandse Zaken geprezen als het beste wat de mensheid ooit overkomen is. Vanzelfsprekend fel betwist door de linkse oppositie, maar dat zoeken de Fransen zelf maar uit.

Over Griekenland ben ik bijna mijn hele leven meer dan positief geweest. Vissoep, eilandjes, een prachtige zee en van die witte pittoreske huisjes en kerkjes tegen een fel blauwe hemel. Hier en daar in het weidse panaroma een plukje kaartende oude mannetjes. Zo moet  het Paradijs er ongeveer uitgezien hebben. In een weekend is het beeld als de spiegel van Richard11 in gruzelementen gevallen. De oude, pijprokende drinkebroertjes zijn ontmaskerd als hardcore luiwammesen, die vanaf hun vijftigste, de pensioengerechtigde leeftijd daar, aan het kaarten zijn, terwijl wij - ook voor hen -  de broekriem moeten aantrekken en binnenkort tot onze zeventigste op kantoor zitten.

Een grote schande en dan hebben we het nog niet eens over de ongeboren jeugd van de zeer nabije toekomst. Die kan volgens wetenschappers wel 1000 jaar worden en… zal dus al die tijd met de Grieken moeten leven. Je zou weigeren de baarmoeder uit te kruipen.

Achteraf bezien hadden de oude Romeinen het nog niet zo slecht. De kunst is lang, het leven kort dichtte Horatius. Hoe kort eigenlijk? Daar geeft hij ergens zelf antwoord op:

Venus, bind je de strijd weer aan
die reeds lang was gestaakt? Spaar me, o spaar me toch
Ik ben niet wie ik was als knecht
van de dierbare Cinara. Nu ik al vijftig word
wrede moeder van zoete lust,
moet je mij niet doen buigen onder je zachte bewind;
stram van jaren ben ik, ga heen
waar een jongere man smekend roept om je komst.

Op je vijftigste reeds een oude man, hoe anders tegenwoordig. Wie na zijn zestigste niet aan een tweede of derde leg begint, heeft de boot gemist. Op een mooie zomerdag zie je in het Vondelpark meer mannen van middelbare leeftijd achter de kinderwagen lopen dan jonge vrouwen. Forever Young.  En de toekomstige 1000-jarigen! Hoe zal hun leven en reproductie eruit zien?
Om mee daar mee bezig te houden, voel ik me te oud voor. Wel denk ik dat in China tegen die tijd het 1-kind programma is ingeruild voor de nul-groei.

Drank is een onuitputtelijke bron van  volkswijsheid: van hele en halve waarheden. In vino veritas (in de wijn –komt- de waarheid voor de dag) zeiden de Romeinen al.
Latere generaties hebben op zulke thema’s  ijverig voortgeborduurd.
Om eens wat wijsheden uit de losse pols te citeren:

• Paarden, wijn en vrouwenhaar, zijn bedrieglijke waar
• s Avonds een reus, ‘s morgens een kneus
• Een dronken vrouw is een engel in bed
• Van klinken en drinken komt struikelen en hinkelen
• Een dronkaard heeft meer steun aan een lantaarnpaal, dan een geheelonthouder aan zijn principes
• Voorkom een kater, blijf dronken
• Een huis vol dochters is een kelder vol zuur bier
• Waar de brouwer zit, kan de bakker niet zitten
• Wie zijn zorgen probeert te verdrinken, merkt dat ze goed kunnen zwemmen
• Als de drank zinkt, drijven de woorden naar boven
• Bachus heeft meer mensen verdronken dan Neptunus! 

De Nederlandse overheid doet sedert 1996 ook een duit in het drankzakje met de overbekende campagne slogan: drank maakt meer kapot dan je lief is. Een waarheid als een koe!  Luister naar de woorden van de half-dronken poortwachter in Shakespeare’s Macbeth en huiver:

We hebben tot diep in de nacht zitten te pimpelen, en drank, mijnheer is een grote aanstichter van drie dingen ..een rode neus, slaap en urine.
Wellust mijnheer, sticht hij aan en dooft hij uit
hij wakkert de behoefte aan, maar frusteert de uitvoering
Daarom kun je zeggen dat veel drank een loopje met de wellust neemt:
hij maakt hem en hij breekt hem,
hij zet hem op en hij haalt hem neer
hij spoort hem aan en beneemt hem de moed
hij doet hem staan, maar houdt hem niet in stand, kortom: hij misleidt hem tot in de slaap en, na hem achterover te hebben geslagen, laat hij hem alleen.
(vrij naar H.J. de Roy van Zuydewijn)

Over een maand gaat mijn camping weer open. Om precies te zijn op 1 april. Iets waar ik me op kan verheugen. Een vervelende bijkomstigheid is wel dat rond deze tijd ook de huur weer betaald moet worden, ruim1300 euro.

Als een kleine oase ligt de camping temidden van uitgestrekte weilanden, onder de rook van Amsterdam. Ze maakt deel uit van de Stelling van Amsterdam. Het grondpatroon van de camping bestaat uit twee concentrische cirkels. De buitenste cirkel is een gracht die in verbinding staat met het riviertje de Winkel. De binnenste ring is opgespoten zand, in de vorm van een eiland, met een uitbundige vegetatie. Ooit bedoeld als het fundament voor een fort is er, omwille van militair-strategische overwegingen, niet gebouwd. Geheel in de pacifistische traditie van ons land heeft het eilandje later een bestemming gekregen als camping voor defensiepersoneel en weer later als camping voor gewone burgers. Volgens de overlevering staat mijn caravan op de plek van de hoogste militair. Iets om trots op te zijn.

Onder de rook van Amsterdam sta ik al weer heel wat jaartjes op een camping. Quite a place zou inspecteur Columbo zeggen. Een kleine oase temidden van uitgestrekte weilanden. De stad is op een steenworp afstand, en toch waan je je ergens heel ver weg. Ik mag er graag zijn, en met zoveel vogels en beesten om je heen never a dull moment. Ideale omstandigheden om een boek te lezen en te filosoferen over de grote vragen des levens. Zo ook op een prachtige zomerdag, in de namiddag, toen de laatste zonnestralen reeds over de bomen gluurden. Ik zat, of beter gezegd lag op een stoel, met de benen op tafel, en had mezelf op een biertje getrakteerd. Omdat het wat frisser werd, had ik een (ouderwets) hemd aangetrokken. Zo’n hemd dat tegenwoordig niet meer gedragen wordt en nog het meeste weg heeft van een topje waarmee vrouwen plegen te lopen. Voor me, op een metertje afstand, stond de parasol opengeklapt.

Engeland is het land van de onderkoelde humor. Mr. Bean, Blackadder, Dad’s army: wie is er niet vertrouwd mee. Een van de grote talenten is Stephan Fry die in de serie Blackadder voor generaal speelt. Fry is manisch-depressief en heeft een openhartig boek geschreven over zijn ziekte. Ook heeft hij nooit een geheim gemaakt van zijn seksuele geaardheid. Toen hem eens gevraagd werd wanneer hij zich ervan bewust werd, antwoordde hij: I suppose it all began when I came out of the womb. I looked back up at my mother and thought to myself, ‘That’s the last time I’m going up one of those.

Samen met een andere bekende komiek Huges Laurie heeft Fry een overgetelijke serie gemaakt A bit of Fry and Laurie, Engelse humor op zijn best. De mooiste sketch is ongetwijfeld die waarin de winnaar van een Formule-1 race geïnterviewd wordt door een opgewonden reporter (Fry)  die wil horen hoe gelukkig hij zich nu voelt. Het loopt allemaal anders af. (fragment:  Fry_xvid)

Stratenmaker is een beroep, een niet het domweg achter elkaar leggen van stenen. Wie over de juiste techniek beschikt kan dit mooie vak lang volhouden. Kijk maar naar mij.  Aan het woord is Henk van Bastelaar. Henk is een bijzondere man: 76 jaar!, klein van stuk, kwiek en iemand met een enorme drive en didactisch talent. In zijn vorig leven was hij eigenaar van een groot Rotterdams stratenmakers- bedrijf en in zijn jonge jaren een talentvol wielrenner. Met alle groten van de toenmalige Nederlandse wielersport heeft hij gereden.

Over na naoorlogse Nederlandse premiers bestaan weinig leuke anecdotes. Niet zo verwonderlijk als je denkt aan Lubbers, Kok, Balkenende. Bij Lubbers krijg je spontaan associaties met een vrome billenknijper, niet bepaald grappig. Met Kok viel weinig te lachen en om hem al helemaal niet, en Balkenende, tja, volgens de BBC is hij de premier van Denemarken.