Over een maand gaat mijn camping weer open. Om precies te zijn op 1 april. Iets waar ik me op kan verheugen. Een vervelende bijkomstigheid is wel dat rond deze tijd ook de huur weer betaald moet worden, ruim1300 euro.

Als een kleine oase ligt de camping temidden van uitgestrekte weilanden, onder de rook van Amsterdam. Ze maakt deel uit van de Stelling van Amsterdam. Het grondpatroon van de camping bestaat uit twee concentrische cirkels. De buitenste cirkel is een gracht die in verbinding staat met het riviertje de Winkel. De binnenste ring is opgespoten zand, in de vorm van een eiland, met een uitbundige vegetatie. Ooit bedoeld als het fundament voor een fort is er, omwille van militair-strategische overwegingen, niet gebouwd. Geheel in de pacifistische traditie van ons land heeft het eilandje later een bestemming gekregen als camping voor defensiepersoneel en weer later als camping voor gewone burgers. Volgens de overlevering staat mijn caravan op de plek van de hoogste militair. Iets om trots op te zijn.

Onder de rook van Amsterdam sta ik al weer heel wat jaartjes op een camping. Quite a place zou inspecteur Columbo zeggen. Een kleine oase temidden van uitgestrekte weilanden. De stad is op een steenworp afstand, en toch waan je je ergens heel ver weg. Ik mag er graag zijn, en met zoveel vogels en beesten om je heen never a dull moment. Ideale omstandigheden om een boek te lezen en te filosoferen over de grote vragen des levens. Zo ook op een prachtige zomerdag, in de namiddag, toen de laatste zonnestralen reeds over de bomen gluurden. Ik zat, of beter gezegd lag op een stoel, met de benen op tafel, en had mezelf op een biertje getrakteerd. Omdat het wat frisser werd, had ik een (ouderwets) hemd aangetrokken. Zo’n hemd dat tegenwoordig niet meer gedragen wordt en nog het meeste weg heeft van een topje waarmee vrouwen plegen te lopen. Voor me, op een metertje afstand, stond de parasol opengeklapt.