Hoc erat in votis

Havanna is uniek: bruisend, kleurrijk en zwaar verwaarloosd, uitgezonderd de prachtig gerestaureerde binnenstad. Aan de rand van die binnenstad, op een heuvel, hadden we een leuk, klein hotel gevonden. Recht tegenover dat hotelletje stond een majestueus universiteitsgebouw met op de muur de Latijnse tekst: hoc erat in votis.

Dit was altijd mijn wens, hoc erat in votis. De beroemde openingszin van een gedicht van Horatius waarin hij het landleven bezingt. Dit was altijd mijn wens: een stukje land, niet al te groot, dat een tuin, en dicht bij huis, een bron van levend water en hogerop bos, zou omvatten. Meer en beter deden de goden. Het is goed. Niets vraag ik verder nog.

Is er een grotere tegenstelling denkbaar tussen Horatius idealen en de kakofonie van Havanna dacht ik wanneer ik ’s morgens aan de koffie en sigaar de wereld zat te overdenken en uitzicht op de spreuk had.

Ja en nee.

’s Avonds aan de rum schoot me een heel ander gedicht van Horatius te binnen dat wel bij het stadsleven past: Waartoe leidt dronkenschap al niet? Zij ontsluit geheime plaatsen, zij doet hoop in vervulling gaan, drijft de lafaard tot gevecht, bevrijdt bezorgde zielen van haar last, ontwikkelt het talent. Wien heeft de bezielende beker niet welbespraakt gemaakt? Wien niet in nijpende armoede zich onbekommerd doen gevoelen ? (vert. P. Schrijvers)

Een groot man inspireert altijd weer, ongeacht het tijdstip van de dag.