Engeland is het land van de onderkoelde humor. Mr. Bean, Blackadder, Dad’s army: wie is er niet vertrouwd mee. Een van de grote talenten is Stephan Fry die in de serie Blackadder voor generaal speelt. Fry is manisch-depressief en heeft een openhartig boek geschreven over zijn ziekte. Ook heeft hij nooit een geheim gemaakt van zijn seksuele geaardheid. Toen hem eens gevraagd werd wanneer hij zich ervan bewust werd, antwoordde hij: I suppose it all began when I came out of the womb. I looked back up at my mother and thought to myself, ‘That’s the last time I’m going up one of those.

Samen met een andere bekende komiek Huges Laurie heeft Fry een overgetelijke serie gemaakt A bit of Fry and Laurie, Engelse humor op zijn best. De mooiste sketch is ongetwijfeld die waarin de winnaar van een Formule-1 race geïnterviewd wordt door een opgewonden reporter (Fry)  die wil horen hoe gelukkig hij zich nu voelt. Het loopt allemaal anders af. (fragment:  Fry_xvid)

Stratenmaker is een beroep, een niet het domweg achter elkaar leggen van stenen. Wie over de juiste techniek beschikt kan dit mooie vak lang volhouden. Kijk maar naar mij.  Aan het woord is Henk van Bastelaar. Henk is een bijzondere man: 76 jaar!, klein van stuk, kwiek en iemand met een enorme drive en didactisch talent. In zijn vorig leven was hij eigenaar van een groot Rotterdams stratenmakers- bedrijf en in zijn jonge jaren een talentvol wielrenner. Met alle groten van de toenmalige Nederlandse wielersport heeft hij gereden.

Enkele maanden geleden las ik in de bijlage van de Volkskrant dat een prachtige fietsroute, een zogeheten Voie verte (Groene weg) in Frankrijk geopend is, die loopt van Givet naar de stad Charleville-Mezieres. Voor mij een buitenkans omdat ik eind augustus naar Sevilla fiets, en wat voorbereidende oefeningen goed kan gebruiken. Bovendien is Charleville de geboorteplaats van de dichter Arthur Rimbaud, een tweede belangrijke reden. Wat speuren op internet leverde een GPS-route op de loopt van Eindhoven naar Torremolinos. (http://gpstracks.nl/fietsroutes-lf.php?id=3005 )Tot aan Dinant bruikbaar en daarna op de automatische piloot verder was mijn idee, wat ook bleek te kloppen.

In een andere column heb ik een vluchtige levensschets gegeven van de Franse dichter, ontdekkingsreiziger en avonturier Arthur Rimbaud (Charleville, 20 oktober 1854 – Marseille, 10 november 1891). In Nederland is Rimbaud minder bekend door zijn werk dan door zijn aansprekend levensverhaal. Voor ons Nederlanders is Frans immers geen favoriete taal (meer) en Rimbaud hanteerde verschillende versvormen om het onzegbare te zeggen. Rimbaud heeft tijdens en na zijn leven grote aantrekkingskracht uitgeoefend op kunstenaars (Picasso,  Bob Dylan bv).  Dylans Changing of the Guards is in mijn optiek een echte Rimbaud songtekst. 

Op 10 november 1891 stierf op 37-jarige leeftijd onder ellendige omstandigheden in een ziekenhuis in Marseille een van Frankrijks grootste dichters: Arthur Rimbaud. Hij leed aan botkanker. Enkele dagen voor zijn dood was nog één been geamputeerd, maar dat kon hem niet redden. Met Rimbaud verdween een van de kleurrijkste figuren uit de Franse literatuur van het toneel.

Tijdens zijn korte leven zijn slechts enkele gedichten van hem gepubliceerd, maar direct na zijn dood steeg zijn ster razendsnel.  Zijn dichtwerk wordt gelezen en herlezen en biografen hebben hun tanden stuk gebeten op deze uitzonderlijke figuur. Rimbaud spreekt tot de verbeelding en zijn leven is omgeven door mythes, gevoed door de magere details over zijn leven, enkele vage foto’s en de (vermeende) bekering op zijn sterfbed. Zijn biografie leest als een avonturenroman.

Vanaf de middelbare school heeft Rimbaud me gefascineerd en regelmatig ben ik teruggekeerd naar zijn werk en leven.

Afgelopen week ben ik met mijn drie broers een weekje op vakantie geweest. Een jaarlijks terugkerend ritueel. We vertrekken ’s morgens klokslag 6 uur in één auto, en binnen een paar minuten zit de stemming er steevast in. De een steekt subiet een grote sigaar op, de ander wil het raam open, en de derde juist dicht. Kortom in onze gezamenlijke vakanties never a dull moment.

Onze favoriete bestemming is Tsjechië. Die keuze ligt voor de hand. In Tsjechië komen alle zintuigen aan bod. De natuur is er prachtig, steden hebben vaak mooie en interessante historische centra en de horeca is er voor Nederlandse begrippen spotgoedkoop. Weliswaar ligt (openbare) dronkenschap permanent op de loer, maar daar hebben we wat op gevonden. Op gezette tijden declameert een van ons de oude Russische wijsheid: drank maak alles kapot, behalve het glas.

Allen zijn ten strijde getrokken is de titel van de autobiografisch roman van de Joodse schrijver David Vogel (1891-1944) over zijn verblijf in Franse interneringskampen aan het begin van Wereldoorlog II. Een prachtig, aangrijpend boek, zeker met de kennis van vandaag. Het verhaal is simpel. Weichert, de Oostenrijks-joodse-ik-persoon woont al jaren in Frankrijk als de oorlog uitbreekt. Zijn Oostenrijks paspoort bestempelt hem echter tot een burger van een vijandige mogenheid. Zoals talloze anderen moet hij zich op straffe van arrestatie melden bij de autoriteiten en wordt prompt ingerekend. Daarmee begint voor hem een Kafkiaanse tocht van negen maanden langs verschillende interneringskampen. Grote groepen mannen zitten daar samengesperst in benauwde, smerige en stinkende ruimtes. Directe lichamelijke nabijheid die afstotend werkt, zeker voor de individualist Weichert.

Berlijn is een fantastische wereldstad. De eerste keer dat ik er kwam, was als lid van een delegatie van Haagse onderwijzers, op uitnodiging van de Liga für Volkerfreundschaft. Boegbeeld van de Nederlandse tak was de immer actieve  Frits Neijts, die nu bij mij om de hoek in een bejaardentehuis zit en ook daar de revolutie organiseert, las ik onlangs in een huis-aan-huis blad. Alles was uitstekend georganiseerd. Terug in Nederland verdedigde ik de heilstaat tegenover menig ongelovige, iets waar ik zeker over ter verantwoording zal worden geroepen door Petrus. Hoewel het overal stonk naar bruinkool, was ik, om mij onverklaarbare redenen, bijzonder gecharmeerd van het milieuprogramma  van het Oostduitse regime. Tot ik later een bezoek bracht aan Bohemen. 

Berlijn is een mooie stad, waar ik graag mag komen. Meestal een keer per jaar. Als man van gewoontes bezoek ik dan telkens weer een aantal van dezelfde bezienswaardigheden. Een van mijn favoriete plekken is het Joods kerkhof op de Prenzlauer Berg. Het 5 hectare grote kerkhof dateert van 1827 en was tot 1880 in gebruik. Daarna vonden er nog wel incidentele begrafenissen plaats, zelfs tot aan 1940. In totaal liggen er bijna 23.000 mensen begraven, deels boven elkaar zoals op het beroemde Joodse kerkhof in Praag. Hoewel het nodige verwoest is, heeft het kerkhof op een wonderbaarlijke wijze de nazibarberij overleefd en ademt het een bijna mystieke sfeer uit, een oase van groen, midden in een drukke, hippe wijk. Beroemde Joden als de schilder Max Liebermann (1847-1935) en zijn vrouw, de komponist Giacomo Meyerbeer (1791-1864) en de uitgever Leopold Ulstein (1826-1899) hebben hier hun laatste rustplaats gevonden. Onder hen ook Bismark’s bankier Gerson von Bleichröder (1822-1893).

Van golf ben ik nooit een liefhebber geweest, voor mij een hobby van afgezwaaide voetballers en pensionado’s. Lange tijd verkeerde ik zelfs in de veronderstelling dat het helemaal geen sport was: meer een beetje leuteren onder het wandelen. Tot het schandaal van Tiger Woods. Zie ik  een foto van hem, dan denk ik automatisch aan een interessantere man: Sam Cooke, de jong overleden, legendarische soulzanger. Beide mannen lijken qua uiterlijk op elkaar en qua hobbies ook: dames van lichte zeden.